معماری روم باستان برای اهداف رومیان باستان زبان خارجی معماری کلاسیک یونان را در پیش گرفت ، اما با بناهای یونانی متفاوت بود و به سبک معماری جدیدی تبدیل شد. این دو سبک اغلب به عنوان یک مجموعه معماری کلاسیک در نظر گرفته می شوند. معماری رومی در جمهوری روم و حتی بیشتر از آن در زمان امپراتوری ، زمانی که اکثر ساختمان های بازمانده ساخته شدند ، شکوفا شد. برای ساخت بناهایی که معمولاً مستحکم و از مهندسی خوبی برخوردار بودند، از مواد جدید به ویژه بتن رومی ، و فناوری های جدیدتر مانند طاق و گنبد استفاده شد. تعداد زیادی از آن ها هنوز باقی مانده است ، که گاهی اوقات کامل است و حتی استفاده هم می شود. در مقالات دیگر درباره 9 سبک معروف معماری صحبت کردیم و در این ارائه قصد داریم نگاهی به به تاریخچه و ویژگی های معماری روم باستان بیندازیم.
تاریخچه
معماری رومی از تأسیس جمهوری روم در سال 509 قبل از میلاد تا حدود قرن 4 میلادی را در بر می گیرد و پس از آن در طبقه بندی معماری باستان یا بیزانس قرار می گیرد. تقریبا هیچ اثر قابل توجهی که قدیمی تر از 100 سال پیش از میلاد باشد، باقی نمانده است و بسیاری از بزرگترین آثار بازمانده مربوط به امپراتوری پس از این تاریخ است. سبک معماری روم قرن ها همچنان بر ساختمان های امپراتوری سابق تأثیر می گذارد، و به سبک استفاده شده در اروپای غربی از حدود سال 1000 میلادی، معماری رومانسک گفته می شود تا این وابستگی را به اشکال اساسی رومی منعکس کند.
روم و قواعد معماری یونان
رومی ها جنبه هایی از معماری اصیل اتروسکی خود را با دیگر مواردی که از یونان گرفته شده بود، از جمله بیشتر عناصر سبکی که اکنون معماری کلاسیک می نامیم ، در ابتدای شاهنشاهی ترکیب کردند تا به اصالتی قابل توجه دست یابند. آن ها بیشتر از ستون ها و سقف ها به دیوارهای عظیم روی آوردند و با قوس های سوراخ شده و بعدا گنبدهایی که هر دو در دوران رومی بسیار پیشرفت کرده اند برخی چیزها را تغییر دادند. قواعد کلاسیک در معاری رومی بیشتر از اینکه ساختاری باشند، تزئینی شده اند ، مگر در ستون ها.
رومی ها ساختمان های عظیم عمومی و کارهای مهندسی عمران را تولید می کردند و مسئول تحولات قابل توجهی در مسکن و بهداشت عمومی بودند ، به عنوان مثال حمام ها و توالت های عمومی و خصوصی آن ها ، دارای گرمایش زیر کف به صورت هیپوکاست و لوله کشی آب سرد و گرم دارد.
نوآوری در معماری رومی
علی رغم پیشرفت های فنی رومی ها ، که ساختمان های آن ها را از ساختمان های یونانی دور می کرد ، آن ها چندان مایل نبودند که دستورات کلاسیک را در ساختمان های عمومی رسمی کنار بگذارند؛ حتی شده این استفاده صرفا تزئینی باشد. با این حال ، آن ها خیلی تحت تأثیر نگرانی های زیبایی شناختی یونان نبودند و با آزادی قابل توجهی با دستورات برخورد می کردند.
نوآوری در قرن 3 یا 2 قبل از میلاد با توسعه بتن رومی (به عنوان یک ماده جانبی برای سنگ و آجر یا جایگزینی قابل دسترس برای آن) آغاز شد. به زودی ساختمان های جسورتر با ستون های عالی از طاقهای گنبد و گنبدهای وسیع پشتیبانی کردند. توسعه بتن همچنین باعث الهام بخشیدن به صفحه ستون بندی شد ، یک ردیف از ستون های کاملا تزئینی در مقابل یک دیوار حمال قرار می گرفت. در معماری با مقیاس کوچکتر ، مقاومت بتن نقشه کف را از سلول های مستطیل شکل به یک محیط با جریان آزادتر تبدیل کرد.
ویژگی های معماری رومی
همان طور که بیان شد به دنبال تأسیس جمهوری روم در قرن پنجم قبل از میلاد ، معماران رومی شروع به جذب و سنتز تأثیرات معماری اتروسكی و یونانی كردند و انواع ساختمان های قبلی را با نیازهای تخصصی شهری خود سازگار كردند. ویژگی بارز طراحی رومی استفاده ترکیبی از ساختمانی قوسی و آهنی بود. اگرچه در ابتدا به طور آزمایشی در فضاهای بین ستون های کلاسیک به کار گرفته شد ، اما در نهایت قوس به عنوان عنصر اصلی سازه ظاهر شد. ستون های کناری که معمولاً درگیر و روی هم قرار می گیرند ، صرفاً به عنوان تکیه گاه یا تزئین عمل می کردند.
گسترش استفاده از بتن معماران را قادر ساخت تا فضاهای داخلی وسیع را با خزانه هایی پیچیده و بدون پشتوانه داخلی پوشش دهند. اگرچه آجرهای نسوز در تمام دوره ها مورد استفاده قرار می گرفت، اما در دوران امپراتوری آجرهای پخته شده به عنوان روکش دیوارهای بتونی محبوب شدند. همچنین از همان ابتدا گچ بری به عنوان خاتمه ساختمان های مهم استفاده می شد. برای تکمیل لوکس تر دیوارهای خارجی و داخلی ، از غلاف های انواع سنگ مثل مرمر ، سنگ سماق یا ماربل استفاده شده است.
امروز درباره معماری روم باستان به عنوان یکی از مهم ترین دروه های تاریخ معماری توضیح دادیم. در صورت علاقه می توانید در بخش مقالات درباره چرخه سنگ و فینیشینگ های سنگ گرانیت مشکی مطالعه کنید.
